Gli ultimi giorni del Re di Sicilia Federico III D’Aragona

Condividi questo articolo?

Di Santi Maria Randazzo

In contrada Mezzocampo a Misterbianco nel racconto di Nicolai Specialis

Anno quidem incarnationis domnice millesimo CCC.XXXVII. circa sexagesium quintum annum vite sue,

nell’anno 1337 dell’incarnazione del signore. Intorno al sessantacinquesimo anno della sua vita,

Fridericus rex morbo serioque conf(t)ractus, sede o familiari morbo potissimum, quem podagram               

Re Federico contrasse una grave malattia, dovendo rimanere immobile principalmente a causa di una malattia, che viene chiamata podagra

chiragramque vocant, cum esset  in Castro-Johannis, ubi libentius estivabat, jam propinqua sui exitus signa

e gotta delle mani, trovandosi a Castrogiovanni, dove andava a passare con piacere l’estate, riconoscendo i sintomi della sua prossima fine,

conoscens, Catania declinare disposti, ut gloriose Agathe Virgini, cui se devotum ab adolescentia sua

ordinò di deviare verso Catania, affinchè la gloriosa Vergine Agata, cui aveva dimostrato la sua devozione sin dall’adolescenza,

prebuerat, que illum in adversitatibus multis protexerat, in ultimis suis corpus & animam commendaret.

lo proteggesse in queste gravi avversità, affidandole alla fine dei suoi giorni il corpo e l’anima.

Pros(f)ecturus ergo lectigam ingreditur, atque a devotis circumadjacentium terrarum incolis per vicissitudines ad humeros supportatur.

Proseguendo con fatica su una lettiga,  portata a spalle dai devoti abitanti delle terre vicine

Cumque Paternionem terram non longe positam a civitate Cathaniensium pervenisse, ad hospitalem

Allorquando si trovava non lontano dalla città di Catania provenendo dalla terra di Paternò, nella casa ospedale

Domum Beati Johannis baptiste Hierosolymitanis titulis insignitam, que non procul extra terram illam sita

Dedicata al Beato Giovanni Battista Gerosolimitano, che non si trova molto lontano da quella terra,

est, attenuatus & debilis declinavit, susceptisque sacramentis ecclesie, jam exinanitus viribus, crucem

indebolito e infermo, e assunti i sacramenti della chiesa, già abbandonato dalle forze,

Domini amplexatus est, sibique debitum carnis in vigilia nativitatis jusdem Beati Johannis extolvit.

Abbracciata la croce del Signore, ed essendo prossimo a morire di malattia alla vigilia della nascita dello stesso Beato Giovanni spirò.

Tunc vero terribilis visu, atque humana corda metu concutiens, ea ratione videlicet quia vel pestilentiam,

Allora una terribile visione, e una grande paura che scuote l’animo umano,

vel famem, vel bella, vel mutationes regum annui, inter australes occidentale sue partes, crinitum f(s)ycius, quod a greco idiomate nomen ducit, cometes apparv(u)it, qui regis obitum nuntiavit. Tunc adimpleri visum est verbum illud, quod Donatus De Brundusio [ p. 507] Medicus, qui jam premortuus fuerat Regi, longe ante tempora mortis sue, sive habuerit iluud a spiritu, sive legerity in Prophetis, sive ut aliquibus certius videbatur, hoc  s(f)inxerit , ut Regis animum ad atiora produceret, speius afferebat, hunc scilicet Fridericum Regem in Hierosolymitanis partibus moriturum. Venerabile corpus eyus diu dilectum Siculis Cathaniam in luctu, & lacrymis geritur, & quia nox erat, in Castro Ursino absque tumult plurimo receptatur. Sed quam primum lux alma dei succedentis eluxit, nobiles & populares undique convenerunt. Postquam vero nobile corpus regis corona, sceptro, aliisque regalibus insigniis decoratum thoro impositum est, plures nobiles, quam vis triste ministerium agerent, ingenti feretro subierunt (a) ( a – subegerunt). Tunc  alii quidem accensis cereis ducentes pompam funeris precedebant, alii vero lacrymosis clamoribus lungo ordine sequebantur: quacumque parte civitatis transitum fecerent, qui corpus regium supportabant terra lacrymis rigabatur. Nobilium matronarum, que in luctu Regina egregiam comitabantur, lamentations pretereo. Petrus autem rex, Guillelmus dux Johannes Marchio filiis regis cum regni magnatibus, & quasi universus populus cilicio induuntur, virorum clamor ad ethera tollitur, lamentis ac gemitu & ululate feminarum unguibus ora sedantium, sicut de obito Didonis scriptum est, tecta fremunt, resonat magnis plangoribus ether, non aliter, quam si urbem illam hostiles acies invasisset. Revera, si qua est ad antiquorum gesta comparatio modernorum, non magis Brutum primum consulem, romane pudicitie defensorem, non camilum, qui debellata romanrum signa, quamvis in exilio positus, devictis hostibus, in capitolium retulit, non Romulum primum fundatorem urbis, a quo urbs Roma nomen accepit, de quibus Paulus Orosius, Entropius, & alii historiographi nostri latius compto sermone scribunt, Romane matrone planxerunt, quam sicule Fridericum. Nam  sicut infelix Andromache post famosum illud Trojanorum excidium apud Epyrum pro Hectore, sic universe famose civitates Sicilie pro Federico Rege inanem tumulum, causam lacrimis, & materiam dolori bus construxerunt. Neque immerito, quoniam Fridericus quasi omnium illorum inter Siculos vices gessit. Postquam vero corpus Regium in basilica Beate Agathe in insigni tumulo condiderunt, decoratur  tumulus more principium armis fulgenti bus: & ne futuris temporibus, quibus aliquando consuevit longinqua vetustas evi delere memoriam, cui tantus tumulus & in tam sacra fede surrexerit, in dubium quereretur, hoc triplici epitaphio insignis est.

Potrebbe interessarti

Leave a Comment

Questo sito usa Akismet per ridurre lo spam. Scopri come i tuoi dati vengono elaborati.